Τι συμβαίνει όταν το βλέμμα θα παρασυρθεί, όχι μόνο σε αυτό που φαίνεται, αλλά και σε αυτό που υπάρχει; Τι μπορεί να μας δώσει μία περιπλάνηση, μια τυχαία συνεύρεση ανθρώπων, κτιρίων, μελωδιών και αποτυπωμάτων της Ιστορίας;

Δώδεκα τόποι, συγκεκριμένοι και οριοθετημένοι, τα πανάρχαια πρόσωπα της Πόλης. Είμαστε τόσο κοντά τους, που δεν τα βλέπουμε ενώ τα κοιτάμε. Μας αντέχουν, μας υπομένουν, μας περιμαζεύουν. Εμείς, τη μία στιγμή, μ’ έναν τυχαίο τρόπο ενωνόμαστε μαζί τους, την επόμενη αποχωρούμε.

Ο Umberto Davoli σε κάποιους προγενέστερους αιώνες θα μπορούσε να ήταν ένας περιηγητής, ταξιδιώτης και οδοιπόρος ή και στρατοκόπος. Αυτός «ο δικός μας ξένος» βαδίζει τώρα διακριτικά, αποτυπώνει αυτή τη συνεύρεση, αυτή την τυχαία συνάντηση του ανθρώπινου λόγου και της θείας-χαοτικής ύπαρξης.

Οι Αthenians του Umberto, περιδιαβαίνουν, και χωρίς να το ξέρουν, κοσμούν ‒όπως μπορεί και θέλει ο καθένας‒ την Αθήνα και τις γειτονιές της.

Το λεύκωμα αυτό, λοιπόν, δεν είναι διδακτικό, καθοδηγητικό, δογματικό, λογοτεχνικό. Δεν έχει ανάγκη να συνθέσει, να εξηγήσει, να ερμηνεύσει.
Ή, όπως γράφει και ο ίδιος σε ένα τελευταίο κείμενό του:
«Υπάρχουν μουσικές, μυρωδιές, συναισθήματα, που απορρίπτουν κάθε εξήγηση, αλλά κάνουν τη ζωή να αξίζει».

Η φωτογράφος Θεανώ Μανουδάκη ανταποκρίνεται στην πρόκληση και πασχίζει να αγκαλιάσει το κείμενο με ασπρόμαυρες αποτυπώσεις της στιγμής.

Οι εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ, ένας φιλόξενος τόπος για τέτοιες δημιουργίες, τους ακολουθεί σε αυτό το ταξίδι.