Τι χρώμα έχουν τα μαύρα ράσα; Οι μαύρες σκέψεις και οι μαύρες ψυχές;

Σε αυτήν τη λογοτεχνική μαρτυρία των 528 σελίδων μεγάλου σχήματος, ο
Νέστορας Φανάρας –που απασχόλησε την τηλεόραση το 1992–, καταγράφει
την πενταετή επιβίωσή του στο Άγιο Όρος.

Μαρτυρία και μαρτύρια, ένας τόνος διαφορά, από τον δεκαεφτάχρονο τότε,
που εγκαταλείπει τα εγκόσμια και αναζητά τη Θέωση.
Η θέωση, όμως, περνά μέσα από τη σεξουαλική κακοποίηση, τον χειρισμό της
εκκλησιαστικής εξουσίας, την άδολη αγάπη αγνών ανθρώπων, τα πληγωμένα
γόνατα από τις μετάνοιες, από την εξαντλητική εργασία και τις νηστείες.

Ένα τολμηρό έργο που δεν βασίζεται σε μυθοπλασία αλλά σε πραγματικά
γεγονότα, χαραγμένα στο μυαλό και στο σώμα ενός νέου ανθρώπου που
φτάνει στα όρια της τρέλας, της αυτοκτονίας, της παράκρουσης. Ελπίδα και
απόγνωση. Αυτό το εκκρεμές, από τον Παράδεισο στην Κόλαση, από τον
Θεό στον Διάβολο, από το άγιο στο μιαρό, από το ανθρώπινο στο ζωώδες
ακολουθούμε περιπλανώμενοι στα κελιά, στους διαδρόμους και στις σκήτες
του άβατου του Άγιου Όρους..

Τι χρώμα έχουν τα μαύρα ράσα, λοιπόν;
Μαύρο θα πει ο ορθολογιστής.
Άσπρο θα πει ο αντιρρησίας.
Ο Νέστορας Φανάρας δεν απαντάει, αναρωτιέται και αυτός.

——–

Ο Νέστορας Φανάρας εξομολογείται λοιπόν, εκτείθεται και μας χαρίζει μια
πραγματική μαρτυρία.
Ή μήπως πρόκειται για μια μπαγκενιά στο δικό μας «Άγιο Όρος»;

——–
Μπαγκενιά ονομάζεται η ομαδική συνάθροιση των αδελφών, για να διεκπεραιωθεί μια εργασία
ή μια ανάγκη, όπως το να καθαρίσουν πατάτες, ψάρια ή χόρτα στο μαγειρείο, αλλά και άλλες
εργασίες. Στη μπαγκενιά των ξύλων έφερναν και τακτοποιούσαν ξύλα τόσο για τους αδελφούς,
όσο και για την εκκλησία ή τα διακονήματα. Το κάλεσμα για την μπαγκενιά γινόταν από τον
εκάστοτε υπεύθυνο της διακονίας μοναχό, ο οποίος με ένα ξύλινο σφυρί ανέβαινε και χτυπούσε
ένα μεγάλο ξύλινο κόπανο, που υπήρχε σ’ ένα πλάτωμα της σκάλας που ανέβαινε τους ορόφους
από την πύλη της Θάλασσας. Βαρούσε μονότονα και ακουγόταν το κάλεσμα μέσα στο μοναστήρι
κι ένας ένας κατέβαιναν οι αδελφοί για την μπαγκενιά, ρωτώντας: «Τι κάνουμε;» ή «Πάτερ που
πάμε;» και πήγαιναν όπου ήταν να πάνε.